به گزارش قدس آنلاین، ۱۰۰ روز، زمان کافی برای قضاوت در خصوص عملکرد «نجفی» شهردار تهران نیست. این حرف به یک معنا، می تواند درست باشد، اما فلسفه ای که در دنیا برای ارائه گزارش های صد روزه گفته می شود،  این است که صد روز  علامت و نشانه ای از آینده است! (البته ما نیز، در فرهنگ خودمان ضرب المثلی با این مضمون داریم «سالی که نکوست از بهارش پیداست») بدین معنا که؛ رویکردها، نگاه ها و سمت و سوی چهار ساله هر مدیری را می توان از روی برنامه ۱۰۰ روز اول او تخمین نسبی زد. علاوه بر این، از آنجائیکه بخشِ عمدهِ مدیران ارشد و معاونین معمولا در این صد روز منصوب می شوند، می توان بر اساس این انتخاب ها، نسبت به اینکه در آینده چه اتفاقی می افتد، گمانه زنی کرد. با این پیش فرض، مجموعه آنچه که «نجفی» شهردار تهران در این صد روز گفته و یا انجام داده را مورد تحلیل و واکاوی قرار می دهم. البته باید پذیرفت که برای ارائه تصویر کاملی از عملکرد وی، ضرورت دارد دلایل و فرایندی که نهایتا وی به شورای شهر تهران به عنوان شهردار داده شد، مورد بررسی قرار گیرد. فعلا در این نوشتار به آن نمی پردازم.

انتصابات :                              

« توصیه پذیر نیستم، یعنی حتما باید افراد را بر اساس معیارهای خودم تجزیه و تحلیل کنم و توانایی آنها را بسنجم، اینکه بگویند فلانی را بگذار فلان جا، قبول نمی کنم»  عبارت فوق، بخش از سخنانِ شهردار تهران در زمان رای گیری از شورا، در خصوص معیارهای انتخاب مدیرانش بود. حال، مساله این است که آنچه در حوزه انتصابات مدیران رخ داده عملا چگونه بوده است؟ یعنی در واقع، از فرایندِ انتصابات می توان معیارهای آقای شهردار را کشف کرد.

بنده، یک تحقیقِ گسترده و میدانی در خصوص همه انتصابات های وی، از کانال های متعددی انجام دادم. در ابتدا، به دنبال این بودم که بدانم انتصاب های وی از چه مدلی پیروی می کند. آیا از مدل انتخاب ِ سیاسی (انتخاب اصولگرا یا اصلاح طلب) پیروی می کند؟ آیا از مدلِ مبتنی بر شایسته سالاری و توانای تکنیکی و فنی در حوزه شهری(تکنوکرات بودن) پیروی می کند و یا ...  مدل هایِ تئوریکِ مدیریتی را نیز بررسی کردم که نسبتِ بین انتخاب های وی با آن تئوری ها را نیز بیابم! هیچکدام از مدل های فوق را منطبق بر انتصاب های وی نیافتم. برای اینکه مساله را روشن تر سازم به صورت جزئی و مصداقی به انتصابات می پردازم.

 معاونین شهردار تهران:

معاون حوزه عمرانی وی، علیرغم داشتن تجربه در بالاترین سطح شهرسازی و معماری کشور، حتی یک روز تجربه و دانش در حوزه کار عمرانی ندارد (گرچه در حال حاضر، شهرداری تهران پولی ندارد که پروژه ای را تعریف و یا تکمیل کند). معاون حوزه منابع انسانی وی نیز فردی تئوریک و دانشگاهی است که تا به امروز حداکثر دو تا کارویژه اصلی برای شهر تهران داشته است؛ یکی ایجاد تنش مداوم به مجموعه نیروی انسانی شهرداری به دلیل نداشتن تجربه! و دوم، انتصاب چندین تن از رفقای سیاسی و قدیمی خود به سمت های جانشین، مدیر انتصابات، مدیرعامل و عضو هیات مدیره یک شرکت.

معاونِ حوزه معماری و شهرسازی وی نیز فردی است که علیرغم داشتن برخی تجارب در حوزه میراثی، کمترین تسلط را بر حوزه گستره و پیچیده معماری و شهرسازی تهران داشته و به دلیل همین عدم تسلط، عملا ناگریز است همه مدیران قبلی این حوزه را نگه داشته تا بتواند فعلا شرایط را سرپا نگه دارد.

معاونِ حمل و نقل و ترافیک وی نیز دارای تجارب در حوزه های غیرشهری است و اساسا فاقد نگاه و برنامه ترافیکی برای کلان شهر تهران است. معاونِ اقتصادی وی (به صورت ضمنی گفته می شود نفر دوم سیستم است) که تجربه  در حد معاونت اداره مشارکت ها در مدیریت قبلی در کارنامه خود دارد، اساسا توان و پتانسیل تسلط و جمع بندی مسائل و مشکلات پیچیده مالی و اقتصادی شهر تهران را ندارد. به همین دلیل، عمده مدیران ارشد قبلی در حوزه وی، سرجای خود هستند و صرفا دو، سه انتصاب که حساسیت هایی روی آن بخش ها  ایجاد شده بود، تغییر داده است.

معاونِ امورِ مناطق وی (جزو کسانی است که تجربه کار در شهرداری را دارد) که باید نقش هماهنگ کننده و لیدری شهرداران مناطق را ایفا کند، عملا کارکردی در حد برگزاری مراسم تودیع و معارفه شهرداران مناطق پیدا کرده است. معاونِ فرهنگی اجتماعی وی نیز زمانی وزیرفرهنگ در همین دولت بوده است، اخیرا زمزمه هایی مبنی بر رفتن به کمیته ملی المپیک در خصوص وی شنیده شده است، خود را در قامتی بزرگتر از شهردار تهران می داند. یعنی در واقع، از این زاویه شبیه شهردار تهران فکر می کند.

کارکردها و جایگاه معاون برنامه ریزی هم در ساختار شهرداری تهران بیشتر به یک شوخی با مزه شبیه است! همانگونه که در بالا آمد به جز معاون خدمات شهری (که معلوم نیست تا انتها بماند) فقط دو نفر از معاونت های وی سابقه تجربه و کار در محیط شهرداری را در کارنامه خود دارد (البته یکی از این دو نفر در سطح مدیریت درجه ۲ و ۳ سیستم قبلی سابقه مدیریتی دارد). همانگونه که گفته شد می شود، دلیل انتخاب این چهره های درخشان تجربه و تخصص مرتبط با حوزه کاری در محیط شهرداری نبوده است. به دنبالِ یافتنِ معیار هایِ آقای شهردار در این باب تحقیق مفصل انجام دادم و دیدم که همهِ افرادِ فوق صرف نظر از تفاوت هایی که دارند، دارای دو مولفه مشترک هستند؛ یکی اینکه تعدادی از این ها سابقه رفاقت با آقای شهردار را داشته و برخی از آنها نیز، بازماندگان از کابینه دولت هستند. خلاصه کلام، مدل انتصاب معاونین «انتخاب رفقای عمدتا بازنشسته و دوستان سیاسی از دولت! »

مدیران مناطق : بررسیِ دقیقِ اسامی و سوابقِ شهرداران مناطق نشان می دهد که آنها نیز ترکیبی از چند حالت زیر هستند: یا مدیرانِ درجهِ دوم و سوم مدیریت قبلی(قالیباف) هستند یا  شهرداران مربوط به مدیریت دو دهه قبل شهر تهران(دوره کرباسچی) بوده و البته یکی، دو نفر هم،  سفارش شده توسط لیدرهای جریان اصلاحات می باشند. چند مدیر منطقه شهرداری نیز تغییر نکرده اند.

مدیران ارشد: بخشِ عمده مدیران ارشد همچنان دست نخورده سرجای خود هستند، تعدادی از آنها نیز تغییر یافته است که انتخاب آنها بر اساس فرمول مشخصی نیست!

برخی از آنها، به قصدِ علامت و سیگنال مثبتِ آقای شهردار به جریان اصولگرا و بخشی به جریان اصلاح طلب انتخاب شده اند (مدیرعامل سازمان اطلاعات و فن آوری، مدیرعامل اراضی عباس آباد و ...). معاونین نیز، در سطح مدیران خود بر اساس یک ترکیب سه وجهی عمل کرده اند؛ تعدادی از معاونین که تسلطی بر حوزه خود ندارند (اکثریت آنها) ناگریزند مدیران قبلی را نگه دارند. برخی از انتصاب ها را _ با دستور شهردار تهران بوده_ انجام داده اند و مابقی انتصاباتِ آنها بر اساس معیار «تعلق به تیم یا باند خود» داشتن، انجام شده است. یعنی آدم ها و دوستان خود را آورده اند!

البته ذکر این نکته ضرورت دارد در سطحِ انتخاب هایِ معاونین  و شهرداران مناطق برخی اعضای شورا توصیه هایی داشته اند؛ از آنجائیکه، اکثریت اعضای شورا در جریانِ انتخاب معاونین شهردار تهران و مدیران شهرداری مناطق توسط «نجفی» اساسا به بازی گرفته نشدند،  در نتیجه برای پاسخگویی به سیل مطالبات حزبی پشتِ سرخود در سطح دوم و سوم (یعنی انتخاب های در اختیار معاونین شهردار یا شهرداران مناطق) ناگریز به توصیه و سفارش برای جابجایی یا انتصاب مدیران شده اند.

خلاصه این بخش:

الف : مدلِ انتصاباتِ «نجفی» نه بر اساس شایستگی و کارآمدی، بلکه بر اساس قرار گرفتن در منظومهِ شناخت فردی و سابقه رفاقت و دوستی و همکاری با وی و یا توصیه شده از طرف دولت است.

ب: انتصاب ها در سایر سطوح بر اساس معیار «هم تیم بودن» (لفظ بهداشتی آن) یا «هم باند بودن» (لفظ غیربهداشتی) آن بوده است.

از این رو، مدل چینشِ آدم ها در سیستم وی مانند دوره «قالیباف» است با دو تفاوت اساسی؛ تفاوت اول اینکه، از آنجائیکه «قالیباف» فرد مقتدری بود، همهِ تیم هایِ همهِ افراد و مدیران منصوب، در زمین «قالیباف» بازی می کردند و دستورات وی تا پایین سیستم جاری و ساری می شد. دوم اینکه، «قالیباف» علاوه بر آنکه، در بسیاری از موارد حضور میدانی و عملی داشت، "نفر دوم" قدرتمندی نیز در شهرداری در کنار خود داشت. این در حالی است، که «نجفی» عملا در میدان های عملی  مهم حضور فیزیکی نداشته و کابینه وی نیز به صورت مجمع الجزایر  پراکنده  ای است که در نتیجه آن، شهردار ناگریز است از مدیر روابط عمومی خود (آنهم به دلیل اعتماد، نه کارآمدی) در بسیاری از موارد استفاده کند.

ج: کابینهِ فوق نه اصلاح طلب است و نه اصولگرا! و نه با معیارها، پیش نیاز ها و ملزومات  اداره شهر تهران تطابق دارد.

د: خروجیِ این کابینه در عمل در مواجه با مسائل و مشکلات عدیده و پیچیده شهر تهران چیزی نخواهد بود و زمان این موضوع را نشان خواهد داد.

رابطه با دولت:   

فضایی که در ۱۴ سال گذشته، بین دولت ها و شهرداری تهران بر اثر جدال سیاسی دامنه دار وجود داشت، عملا باعث شده بود که بخشی از افکار عمومی این ذهنیت را پیدا کنند که اگر دولت و شهرداری به لحاظ سیاسی همسو باشند، بخشِ عمده ای از مسائل شهر تهران حل و فصل خواهد شد. دقیقا بر اساس همین ذهنیت، «نجفی» توانست یکی از ملاک های مورد نظر اعضای شورا در مسالهِ انتخاب شهردار تهران را به صورت انحصاری در اختیار خود گیرد. «نجفی» در زمان بررسی کاندیداها به روی این مزیت نسبی خود مانور فراوان داد، به نحوی که یکی از دلایل اصلی انتخاب وی، همین مساله بود. حال نکته و سوال اساسی این است که همسویی دولت با شهرداری تا به امروز به نفع مردم و شهر تهران بوده است یا خیر؟

برای قضاوت در خصوص این معادله، ابتدا باید تعریف درستی از انتظارات، جایگاه و وظایف دو طرف ارائه کرد. موضوعاتی چون: «افزایش سهم  و یا در واقع پرداخت سهم واقعی شهر تهران از محل مالیات بر ارزش افزوده به عنوان مهمترین بخش درآمدِ پایدارِ شهرداری»، «پرداخت سهم دولت در هزینه ساخت و اداره مترو»، «پرداخت سهم دولت در هزینه اتوبوسرانی و تاکسیرانی»، «واگذاری بخشی از اختیارات دستگاه های خدمات رسان دولت به مدیریت شهری جهت حرکت به سمت مدیریت واحد شهری»، «تقبل پرداختِ سهم هزینه های ناشی از پایتخت بودنِ شهر تهران توسط دولت»، «حل و فصل یکسری از پرونده ها و معضلات  چالشی؛ مانند اراضی آزاد شده ناشی از زیر زمینی شدن خطوط راه آهن در منطقه ۱۷ و ۱۸ به نفع مردم محروم این مناطق بعد از چندین سال بلاتکلیفی» و دهها مورد دیگر؛

عناوینی است که اگر دولت در جهت عملیاتی و محقق  کردن آنها گام بردارد، آنگاه می توان همسویی دولت و شهرداری را به نفع مردم شهر تهران دانست. اما آنچه تا امروز عملاً اتفاق افتاده است به گونه دیگری است. تا به امروز «نجفی» با کارتِ دولت و همسویی سیاسی با آن در جلسات هیات دولت حاضر شده، تعدادی از رفقای بازنشسته خود و مدیران دولتی را به شهرداری آورده و بالاترین پست های شهرداری را به آنها داده است. این بدین معناست که شهر تهران نیز از رهاورد این همسویی عملا تا به امروز عایدی نداشته است و اتفاقاً در حال تبدیل شدن به حیات خلوت مدیران ناکارآمد دولتی شده است. تنها موردی که می توان به عنوان دستاورد برای شهر تهران به آن اشاره کرد، «واگذاری مدیریت پارک پردیسان به شهرداری » بوده است؛ البته به نظر حقیر این موضوع زمانی می توانست اصولی باشد که یا مالکیت آن به شهرداری واگذار می شد یا انکه به صورت اجاره ۹۹ ساله به شهرداری داده می شد.

حتی، اخیرا شهردار تهران در مصاحبه ای گفتند: «در برخی خواسته هایمان مانند قانون ارزش افزوده در دولت زورمان نرسید و امیدوارم در مجلس جبران شود».

این اعتراف، بدین معناست که آنچه به عنوان میوهِ همراهی دولت و شهرداری بروی آن تبلیغ می شود، عملا خیالی بیش نبوده است.

۳-رابطه با شورا:  به هر دلیلی! دستانِ اعضای شورایِ پنجم بالا رفته است که «نجفی» شهردار تهران شده است. از طرفی، لوایح شهرداری باید به تصویب شورا برسد. اداره شهر و شهرداری نیز فقط با همراهی و نظارت شورا امکانپذیر است. بنابراین، همدلی و همراهی در عین ایفای وظایف و نقش ها،   بین شورا و شهرداری ضروری است. بررسی کارنامه «نجفی» در ۱۰۰ روز اخیر نشان می دهد که نگاه وی به شورا به گونه است که در فضای رسمی و عمومی سعی می کند به گونه ای خود را نشان داده، اما در جلسات غیرعلنی (هم اندیشی با اعضاء) به گونهی دیگری برخورد می کند. بر اساس، آنچه که من از تعداد زیادی از اعضاء شنیده ام، شهردار، اساسا شورا را در حد و اندازه خود نمی داند و به تعبیر یکی از اعضاء: «وی به شورا و شهر تهران افتخار داده است که پذیرفته شهردار شود».

این ذهنیت و نگاه از بالا به پایین به شورا،  عملا سبب شکل گرفتن یک جنگ پنهان و غیررسمی با شورا شده است، اما شورا به دلیلِ مصلحت سنجی سیاسی، عملا در فضای عمومی و رسانه ای مخالفت چندانی با وی نکرده است. البته تا امروز، شهردار تهران لایحه خاصی(به جز چند مورد) به شورا ارسال نکرده است که میزان موافقت و مخالفت شورا بر اساس آنها سنجیده شود. از این رو، در این بخش کارنامه «نجفی» غیر قابل قبول است.

۴-بخش نامه های موسوم به بخش نامه «ضد فساد»:  اگر امروز از شهردار تهران این سوال پرسیده شود که مهمترین دستاوردت در این مدت چه بوده است؟ احتمالا به این دو بخش نامه در حوزه معماری و شهرسازی اشاره خواهد کرد. بنده در همان زمانِ صدور این بخش نامه ها یادداشت مفصلی به صورت فنی نوشتم و ابعاد آنرا تشریح کردم. امروز، بعد از گذشت چند ماه معلوم شده است که کارکرد اصلی این بخش نامه ها توقف جریان درآمدی به شهرداری و بلاتکلیفی برخی از مردم بوده است. البته نباید منکر این شد که در سطوحی  و برای برخی افراد خاص امکان فساد از بین رفته است، اما به نظر می رسد، عملا در فرایند تهاتر "کارگزار" حذف شده است  و "سازمان املاک شهرداری" این کار را برعهده گرفته است. حتی شنیده شده است که در همین سازوکار جدید نیز، برخی امور مانند سابق امکان انجام و پیگیری دارد (برای افراد با روابط خاص). البته، تصور من این است که با این روند درآمدی در شهرداری، احتمالا در آینده نزدیک ناگزیر از عدول از این بخش نامه ها خواهند شد، گرچه اخیرا اصلاحیه ای در این خصوص صادر و به مناطق ابلاغ نموده اند. در یک نگاه منصفانه، بخش هایی از این اقدام قابلیت دفاع دارد.

۵-لوایح ارسالی به شورا: یکی از معیارهایِ قضاوت راجع به عملکرد هر شهرداری، کیفیت و کمیت لوایح ارسالی برای شورا  جهت تصویب می باشد. در طی این مدت شهرداری سه لایحه به شورا ارسال کرده است.

۱-۵ : لایحه کمک به زلزله زدگان کرمانشاه که در واقع این لایحه نیز بعد از طرح الزام شورا به شهرداری، تهیه و ارسال شد.

۲-۵: لایحه درخواست معرفی دو عضو شورا جهت کمیته سرمایه گذاری شهر تهران که شورا به این لایحه رای مثبت نداد.

۳-۵: لایحه دوفوریتی "بخشودگی و تقسیط بدهی واحد های تجاری و اداری که اقدام به تثبیت(بخوانید خلاف پروانه ساخت و مقررات طرح تفصیلی) تا سقف ۳۵ درصد(بخشودگی) و جایزه خوش حسابی"

در خصوص این لایحه چندین نکته قابل توجه است:

الف_  شأن و جایگاه شهرداری و شورای مردم شهر، حفاظت از اموال مردم و شهر است. فرض کنید که فردی در محدوده "میرداماد" ملک خود را به کاربری تجاری تثبیت کرده است. اگر هر متر این تثبیت ۴ میلیون تومان  عوارض داشته باشد، معادل یک میلیون و چهارصد هزار تومان آن بر اساس این پیشنهاد بخشیده می شود. حال اگر میزان متراژهای این سری املاک را در این عدد ضرب کنید به یک عدد میلیاردی خواهید رسید. یا مثلا قیمت عوارض اداری در منطقه ۳ متری حدود ۲ میلیون تومان است(تبدیل مسکونی به اداری و تثبیت آن) که ۳۵ درصد آن معادل ۷۰۰ هزار تومان می شود. استدلال شهرداری در ظاهر این است که شهرداری زودتر به نقدینگی می رسد و کمبود نقدینگی موجود را جبران می کند. اگر این استدلال را بپذیریم، باید بر اساس یک معیار اقتصادی عادلانه همراه باشد. اگر نرخ سود بانکی و یا حتی نرخ مصوبه قبلی شورا(۲۳ درصد) ملاک قرار گیرد، بازهم با عدد ۳۵ درصد، فاصله ۱۲ درصدی دارد!؟ چه کسی این حق را به شورا و شهرداری داده است که بدون بحث، بررسی استدلال موافق و مخالف و لحاظ منافع مردم و شهر این ۱۲ درصد اضافی را بذل و بخشش نماید.

ب-  مگر شهرداری با تبلیغات فراوان بحث "تثبیت ها" در دوره قبلی مدیریت شهرداری  را  به چالش نکشید و آنرا یکی از مبادی فساد در گذشته ندانست؟ آیا این لایحه و بخشودگی تثبیت ها  "چراغ سبز نشان  دادن" به گسترش تثبیت ها  و خلاف در شهر نمی باشد؟

ج-  بررسی آمار و ارقام نشان می دهد که بیشترین سود را از این لایحه، برخی گروه های خاص خواهند برد، در حالیکه توده مردم و شهر بازنده اصلی این مصوبه خواهند بود.

لایحه فوق جدی ترین و در عین حال خطرناکترین لایحه ای (چون میزانِ بذل و بخشش از جیبِ مردم در نتیجهِ این لایحه میلیارد ها تومان می شد) بود که توسط معاونت اقتصادی شهرداری برای نجفی آماده شده بود، و وی آنرا به شورا ارسال کرد. خوشبختانه با آگاه سازی که توسط مطبوعات و رسانه ها صورت پذیرفت، شورا این لایحه را رد کرد.

در جمع بندی نهایی در این بخش، نمی توان نمره بالایی به «نجفی» داد.

۶- بافت فرسوده: آقای شهردار در مهرماه اعلام کرد: «برای حل مساله بافت فرسوده با کمک وزارت مسکن و شهرسازی طرح جدیدی آماده کرده ایم»،  بعدا در مصاحبه ای مجددا گفت:« طرح پلاک به پلاک طرح مناسبی نیست، و طرح محله به محله را دنبال خواهد کرد». در یکی از جلساتِ شورا، معاون وی از این طرح رمزگشایی کرد. ظاهرا مبنای اصلی این طرح(بازسازی«محله به محله»به جای«پلاک به پلاک»)، وعده و  قولِ یکی از مقامات عالیرتبه دولتی است. آگاهان حوزه اقتصاد که از وضعیت بودجه عمرانی دولت خبر دارند، به خوبی میدانند که چشم انداز روشنی در این زمینه وجود ندارد!!

همین آقای معاون چند جلسه بعد در شورا گفت: «در صورت ادامه تامین منابع مالی به روال کنونی، ظرف ۲۰ سال مساله بافت فرسوده در تهران حل خواهد شد» قابل توجه بود. این عبارت، بدین معناست که با توجه به فرسوده شدن ساختمان های جدید در طی ۲۰ سال آینده(متوسط عمر مفید ساختمان در ایران)،  عملا تهران تا پایان تاریخ، مساله بافت فرسوده آن حل نخواهد شد.

به باور بسیاری از کارشناسان این حوزه، طرح «محله به محله» شکست خواهد خورد، اما در حال حاضر، بدون قضاوت قطعی راجع به آن، می توان آنرا "وعده" آقای شهردار به حساب آورد.

۷-روش تامین مالی مترو: یکی از شعارهای شهردار تهران موضوع تامین مالی مناسب و با کیفیت برای پروژهای شهری، مخصوصا مترو بوده است. نحویِ تامین مالی که توسط مدیریت قبلی پیگیری و انجام می شد، عملا مورد انتقاد و نکوهش این تیم جدید بوده است. انتظار می رفت در این بخش، شاهد ابتکارات جدیدی در حوزه جذب سرمایه و تامین مالی باشیم، اما یکی از معاونین آقای شهردار خواسته یا ناخواسته، در یکی از جلسات شورا گفت: «برای تجهیز خط ۷ مترو، زمینی را به بانک شهر واگذار کرده ایم. »

به نظر می رسد، تیم جدید، علیرغم همه ادعاها و شعارها ناگزیر است به دلیل کمبود منابع درآمدی، همان روش های سابق که عبارت از "فروش زمین و آسمان شهر است" است، ادامه حیات دهد. گرچه بر این مساله خرده ای نمی توان گرفت، اما این نحوه از عملکرد (طرح شعارهای شیک!) را به نوعی بازی با افکار عمومی میتوان تلقی کرد.

۸-واقعیت این است که شهرداری تهران حجم بالایی بدهی دارد و عمق مسائل و مشکلات آن پیچیده و متنوع است. در موضوعِ درآمدهای پایدار، تیم کنونی روی کمک دولت محاسبه کرده و نسبت به کمک دولت خوش بینی بالایی داشتند که با تصویب بودجه سال ۹۷ در دولت، عملا آرزوهای خود را برباد رفته می بینند.

راه دیگر کسب ِدرآمدهای پایدار نیز به نوعی متضمن فشار آوردن به مردم است که این نیز، نه به مصلحت است و نه امکان عملی دارد. از این رو شهرداری ناگزیر است تا اطلاع ثانوی به همین روش کنونی ادامه دهد.

۹- شهردار تهران در طی این مدت یکسری وعده ها نیز داده است که عملا محقق نشده اند. در زیر بخشی از آنها می آید:

۹-۱:  ارائه اطلاعات املاک نجومی به افکار عمومی

۹-۲: قرار دادن اطلاعات قراردادهای بالای یک میلیارد تومان بر روی سایت شهرداری تا پایان آذرماه!

۹-۳: وعده اصلاح طرح "برج باغ"

۹-۴: راه اندازی باشگاه مشاوران

۹-۵: ارائه طرح "محله محوری" برای واگذاری امور محله به مردم

۱۰- نسبت و نوع مواجهه با رسانه ها و منتقدین: بدون شک در ابر شهر تهران باید وجود و اثرگذاری مخالفین و منتقدین را برای اعتلا و توسعه شهر به رسمیت شناخت. به نظر می رسد که تیم رسانه ای، روابط عمومی و حتی شخص شهردار تهران، دقیقا همان روش هایی را اتخاذ می کنند که مدیریت سابق شهرداری تهران در مواجهه با رسانه ها و مخالفین داشت. آن تجربه، اکنون پیش روی ماست و نتیجه آن معلوم شده است!! شهردار تهران مدتی قبل با تبلیغات فراوان، موضوعِ پس گرفتن شکایات شهرداری در دوره «قالیباف» را به عنوان نشانه و علامتی از برخورد مناسب و دموکرات منشانه با رسانه ها و مخالفین  تبلیغ کرد. واقعیت این است که بخشیدن مخالفین و منتقدین «قالیباف» که همان دوستان خودشان می شوند، هنر نیست. هنر این است که فضا و امکان حضور و بروز همه رسانه ها با تفکرات و سلایق مختلف توسط شهرداری به رسمیت شناخته شود. پذیرشِ منتقدینِ خود هنر و شایسته تبلیغ و تمجید است. در این حوزه، نشانه های خوبی به چشم نمی خورد.

۱۱- نجفی در زمان ارائه برنامه خود برای تصدی شهرداری تهران گفت : "«مدیر خوب این است که استراتژی و مدیریت خوب داشته باشد، اینکه از صبح تا شب بیاید، اما راندمان کاری زیر پنجاه درصد باشد درست نیست. آیا بیل گیتس و مدیران موفق  مدیریت موفق داشتند یا از صبح تا شب سرکارند؟ »"

امروزه، به راحتی می توان از این سخنانِ بیل گیتسِ تهران رمزگشایی کرد. احتمالا راندمان بالای کاری وی توجیه مناسبی برای عدم حضور در موضوعات میدانی و عملیاتی شهر تهران (مانند زلزله اخیر و ...) است.

بنده بر این باورم که فرایند انتخاب شهردار تهران از ابتدا توسط شورا فرایند صحیح و درستی نبوده، اما به هر حال هرچه بوده، بر تهران تحمیل شده است. اکنون وظیفه شوراست که کارنامهِ «نجفی» را ارزیابی، داوری و بازخوانی مجدد نماید. چرا که گاهی زود، دیر می شود!

• ‌